ภาษามลายู
เป็น ภาษาแขนงหนึ่ง ในบรรดา ๑๖๐ กว่าภาษา ที่ใช้สื่อสาร กันบนหมู่เกาะสุมาตรา หรือในสมัยอดีตเรียกว่าหมู่เกาะมลายู ซึ่ง ในปัจจุบันคือประเทศอินโดนีเซียภาษามลายูเป็นภาษาที่มีเอกลักษณ์โดดเด่นในการใช้กลุ่มคำและเสียงอักขระที่ง่ายไม่สลับซับซ้อนจนเกินไปสามารถ
นำไปปรับใช้กับภาษาอื่น ๆ ได้ดีด้วยคุณสมบัติอันโดดเด่น ดังกล่าว จึงทำให้ภาษามลายูมีบ
ทบาท เป็นที่นิยมอย่างกว้างขวาง และ ได้แพร่ขยายไปยังภูมิภาคอื่น ๆ อย่างรวดเร็วปัจจุบันนี้
มีประชากรที่ใช้ภาษามลายูในการติดต่อสื่อสารกัน ไม่น้อยไปกว่า ๒๐๐ ล้านคน กระจายไปตาม
ภูมิภาค และประเทศต่าง ๆ เช่น ประเทศอินโดนีเซีย, มาเลเซีย, บรูไน,ฟิลิปปินส์, สิงคโปร์,
ออสเตรเลีย, ศรีลังกา, ติมอร์เลสเตร์, แอฟริกา และภาคใต้ตอนล่างของประเทศไทย ภาษามลายู
นั้นถือว่าเป็นภาษาพื้นเมืองหรือภาษาถิ่นภาษาหนึ่งของคนไทยเชื้อสายมลายู ที่อาศัยอยู่ ในบริเวณ
สี่จังหวัดภาคใต้อันได้แก่ จังหวัดปัตตานี, จังหวัดนราธิวาส,จังหวัดยะลา, จังหวัดสตูล และ ส่วนหนึ่ง
ของจังหวัดสงขลา ต่อมาภาษามลายูได้กลายเป็นภาษาที่มีบทบาทสำคัญในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ โดยเฉพาะในกลุ่มประเทศอาเซียน กล่าวคือมีฐานะเป็นภาษาแห่งชาติ ของประเทศอินโดนีเซียมาเลเซีย และบรูไน แต่อันเนื่อง มาจากเหตุผลทางด้านการเมืองของแต่ละประเทศ จึงใช้ชื่อเรียกที่ไม่เหมือนกัน ดังเช่นประเทศอินโดนีเซียจะเรียกว่าภาษาอินโดนีเซีย และประเทศมาเลเซียจะเรียกว่าภาษามาเลเซีย ส่วนประเทศบรูไนไม่มีความขัดแย้งทางด้านการเมืองจึงยังคงเรียกภาษามลายูเหมือนเดิม
อักษรมลำยู
ตัวอักษรที่ใช้เขียนภาษามลายู ปัจจุบันนั้นมี ๒ ชนิด คือ
อักษรญาวี
และอักษรรูมี
อักษร ญาวี (Huruf jawi)
ที่มาของคำว่า ญาวี (jawi)คำว่าญาวีนั้น บรรดานักวิเคราะห์ที่สนใจและศึกษาเกี่ยวกับความเป็นมาของภาษามลายูในหมู่เกาะมลายู ได้เห็นพ้องกันว่าเป็นภาษาชวาชั้นสูง ซึ่งแผลงมาจากคำว่า ญาวา (jawa)แปลว่า นอก ซึ่งหมายถึงหมู่เกาะที่อยู่ในบริเวณรอบนอกของเกาะสุมาตรา ส่วนนักวิเคราะห์อีกกลุ่มหนึ่งให้ ความเห็นว่าน่าจะมาจากคำว่า เญ๊า-วา ในภาษาอาหรับแปลว่า ล่างหรือใต้ ซึ่งเป็นคำสมญานามที่ชาวอาหรับ ใช้เรียกกลุ่มชนแถบเอเชียตะวันออกเฉียงใต้โดยเฉพาะผู้ที่ตั้งถิ่นฐานอาศัยอยู่บริเวณหมู่เกาะมลายูโดยทั่วไปแล้วคำว่า ญาวี หมายถึงชื่อของตัวอักษรมลายูชนิดหนึ่งที่ชาวมลายู นิยมใช้เขียนเพื่อติดต่อสื่อสารกัน ไม่ใช่เป็นชื่อของภาษาตามที่บุคคล บางกลุ่มเข้าใจกัน
อักษร รูมี (Huruf rumi)
หรือ ได้แก่ ตัวอักษรที่ใช้เขียนในภาษามลายูชนิดหนึ่งได้มาโดยการเลียนแบบมาจากตัว
อักษรโรมันแล้วนำมาปรับเทียบ กับหน่วยเสียงที่มีอยู่ในภาษามลายู เชื่อว่าเริ่มมีการใช้หลังจากหมู่เกาะ
มลายู และแหลมมลายูตกเป็นอาณา นิคมของชาติตะวันตก ต่อมาอักษรดังกล่าวเริ่มมีบทบาทและเป็นที่นิยมใช้กันอย่างกว้างขวางจนกลายเป็น ตัวอักษรทางการของประเทศมาเลเซีย อินโดนีเซีย และประเทศบรูไนอย่างไรก็ตาม ถึงแม้ว่าตัวอักษรรูมีจะมีบทบาทเป็นที่นิยม อย่างกว้างขวางเพียงใด แต่ก็ไม่อาจจะทำให้ผู้ที่นิยมในอักษรญาวีจางหายตามไปด้วย โดยเฉพาะนักวิชาการหรือกลุ่มบุคคลที่สอนศาสนาและ
บุคคลทั่วไปซึ่งจะเห็นได้ตามโรงเรียนสอนศาสนา, ปอเนาะ, ตาดีกาและป้ายประกาศต่าง ๆ รวมถึงทางภาคใต
ตอนล่างของประเทศไทยด้วย ส่วนภาษามลายูที่ใช้กันตามพื้นที่ต่าง ๆ ในภูมิภาคอาเซียนนั้น ก็จะมีลักษณะที่แตกต่างกันบ้างเล็กน้อยตามค่านิยมและสำเนียงของแต่ละท้องถิ่นสำหรับภาษามลายูที่ส่วนใหญ่ใช้กันในพื้นที่จังหวัดชายแดนภาคใต้นั้น คนในพื้นที่จะเรียกกันว่าภาษามลายูปัตตานีหรือที่เรารู้จักกันในนามภาษามลายูถิ่น ซึ่งจะใช้ในการพูดคุยกันเท่านั้น ส่วนภาษาเขียนนั้น จะนิยมเขียนด้วยอักษรญาวีตามสำเนียงภาษากลางเป็นหลัก ดังนั้น เพื่อความสะดวกในการอ่านและ สะกดคำจึงขอนำเสนอด้วยระบบ คาราโอเกะ แต่ก่อนอื่นเรามาทำความเข้าใจเกี่ยวกับหลักการทักทายในภาษามลายูถิ่นกันเสีย
ก่อน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น