วันอาทิตย์ที่ 20 กรกฎาคม พ.ศ. 2557
การเทียบคำ-สระ ภาษามลายู ภาษาไทย
หลักเกณฑ์การทับศัพท์ภาษามลายู
๑. หลักเกณฑ์ที่ใช้ถ่ายเสียงภาษามลายูที่ใช้ในมาเลเซีย อินโดนีเซีย สิงคโปร์และ บรูไน ซึ่งเขียนด้วยอักษรโรมัน ตามระบบใหม่ของมาเลเซีย (The New Spelling System for Bahasa Malaysia)
๒. การเทียบเสียงสระ ให้ถือตามตารางการเทียบเสียงสระภาษามลายู
๓. การเทียบเสียงพยัญชนะ ให้ถือตามตารางการเทียบเสียงพยัญชนะภาษามลายู
๔. ภาษามลายูที่เขียนด้วยระบบเดิม มีพยัญชนะที่ต่างไป ดังนี้
ตารางเทียบเสียงพยัญชนะภาษามลายู
| พยัญชนะ | พยัญชนะต้น | ตัวสะกดและตัวการันต์ | ||
|---|---|---|---|---|
| ใช้ | ตัวอย่าง | ใช้ | ตัวอย่าง | |
| b | บ | batu = บาตู | บ | sebab = ซบับ |
| c | จ | cakap = จากัป | - | - |
| d | ด | dekat = ดกัต | ด | tikad = ตีกัด |
| f | ฟ | fikir = ฟีกีร์ | - | - |
| g | ก | gemuk = กมุก์ | - | - |
| gh | ค | ghaib = ไคบ์ | - | - |
| h | ฮ | habis = ฮาบิส | ห์ | kasih = กาซิห์ |
| j | จ | jalan = จาลัน | - | - |
| k | ก | kerat = กรัต | ก์ | tumbuk = ตุมบุก์ |
| kh | ค | khabar = คาบาร์ | ค | tarikh = ตาริค |
| l | ล | lama = ลามา | ล | gatal = กาตัล |
| m | ม | makan = มากัน | ม | dalam = ดาลัม |
| n | น | nakal = นากัล | น | telan = ตลัน |
| ng | ง | nganga = งางา | ง | menang = มนัง |
| ny | ญ | nyamuk = ญามุก์ | - | - |
| p | ป | pandai = ปันได | ป | siap = ซียัป |
| r | ร | rambut = รัมบุต | ร์ | tukar = ตูการ์ |
| s | ซ | surat = ซูรัต | ส | kertas = เกอร์ตัส |
| sy | ช | syarat = ชารัต | - | - |
| t | ต | tanah = ตานะห์ | ต | sukat = ซูกัต |
| w | ว | wayang = วายัง | - | - |
| y | ย | yatim = ยาติม | - | - |
| z | ซ | zaman = ซามัน | ซ | mahfuz = มะห์ฟุซ |
ตารางเทียบเสียงสระภาษามลายู
| สระ | ใช้ | ตัวอย่าง |
|---|---|---|
| A | ||
| a (ไม่มีตัวสะกด) | อา | kasih = กาซิห์ |
| a (มีตัวสะกด) | อะ (—ั) | andang = อันดัง |
| ah | อะห์ | bilah = บีละห์ |
| ai | ไอ | cais = ไจส์ |
| aik | ไอก์ | daik = ไดก์ |
| ak | อะก์ | tidak = ตีดะก์ |
| ar | อาร์ | jajar = จาจาร์ |
| au | เอา | bakau = บาเกา |
| auh | เอาห์ | sauh = เซาห์ |
| auk | เอาก์ | lauk = เลาก์ |
| สระ | ใช้ | ตัวอย่าง |
|---|---|---|
| O | ||
| o (ไม่มีตัวสะกด) | โอ | bohong = โบฮง |
| o (มีตัวสะกด) | โอะ | borong = โบรง |
| oh | โอะห์ | gopoh = โกโปะห์ |
| oi | โอย | amboi = อัมโบย |
| ok | โอะก์ | serok = เซโระก์ |
| or | โอร์ | kelor = เกโลร์ |
| สระ | ใช้ | ตัวอย่าง |
|---|---|---|
| U | ||
| u (ไม่มีตัวสะกด) | อู | putih = ปูติห์ |
| u (มีตัวสะกด) | อุ | susut = ซูซุต |
| uh | อุห์ | pengapuh = ปงาปุห์ |
| uk | อุก์ | pupuk = ปูปุก์ |
| ur | อูร์ | sembur = เซิมบูร์ |
วันเสาร์ที่ 19 กรกฎาคม พ.ศ. 2557
ความเป็นมาขอฃภาษา มลายู
ภาษามลายู
เป็น ภาษาแขนงหนึ่ง ในบรรดา ๑๖๐ กว่าภาษา ที่ใช้สื่อสาร กันบนหมู่เกาะสุมาตรา หรือในสมัยอดีตเรียกว่าหมู่เกาะมลายู ซึ่ง ในปัจจุบันคือประเทศอินโดนีเซียภาษามลายูเป็นภาษาที่มีเอกลักษณ์โดดเด่นในการใช้กลุ่มคำและเสียงอักขระที่ง่ายไม่สลับซับซ้อนจนเกินไปสามารถ
นำไปปรับใช้กับภาษาอื่น ๆ ได้ดีด้วยคุณสมบัติอันโดดเด่น ดังกล่าว จึงทำให้ภาษามลายูมีบ
ทบาท เป็นที่นิยมอย่างกว้างขวาง และ ได้แพร่ขยายไปยังภูมิภาคอื่น ๆ อย่างรวดเร็วปัจจุบันนี้
มีประชากรที่ใช้ภาษามลายูในการติดต่อสื่อสารกัน ไม่น้อยไปกว่า ๒๐๐ ล้านคน กระจายไปตาม
ภูมิภาค และประเทศต่าง ๆ เช่น ประเทศอินโดนีเซีย, มาเลเซีย, บรูไน,ฟิลิปปินส์, สิงคโปร์,
ออสเตรเลีย, ศรีลังกา, ติมอร์เลสเตร์, แอฟริกา และภาคใต้ตอนล่างของประเทศไทย ภาษามลายู
นั้นถือว่าเป็นภาษาพื้นเมืองหรือภาษาถิ่นภาษาหนึ่งของคนไทยเชื้อสายมลายู ที่อาศัยอยู่ ในบริเวณ
สี่จังหวัดภาคใต้อันได้แก่ จังหวัดปัตตานี, จังหวัดนราธิวาส,จังหวัดยะลา, จังหวัดสตูล และ ส่วนหนึ่ง
ของจังหวัดสงขลา ต่อมาภาษามลายูได้กลายเป็นภาษาที่มีบทบาทสำคัญในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ โดยเฉพาะในกลุ่มประเทศอาเซียน กล่าวคือมีฐานะเป็นภาษาแห่งชาติ ของประเทศอินโดนีเซียมาเลเซีย และบรูไน แต่อันเนื่อง มาจากเหตุผลทางด้านการเมืองของแต่ละประเทศ จึงใช้ชื่อเรียกที่ไม่เหมือนกัน ดังเช่นประเทศอินโดนีเซียจะเรียกว่าภาษาอินโดนีเซีย และประเทศมาเลเซียจะเรียกว่าภาษามาเลเซีย ส่วนประเทศบรูไนไม่มีความขัดแย้งทางด้านการเมืองจึงยังคงเรียกภาษามลายูเหมือนเดิม
อักษรมลำยู
ตัวอักษรที่ใช้เขียนภาษามลายู ปัจจุบันนั้นมี ๒ ชนิด คือ
อักษรญาวี
และอักษรรูมี
อักษร ญาวี (Huruf jawi)
ที่มาของคำว่า ญาวี (jawi)คำว่าญาวีนั้น บรรดานักวิเคราะห์ที่สนใจและศึกษาเกี่ยวกับความเป็นมาของภาษามลายูในหมู่เกาะมลายู ได้เห็นพ้องกันว่าเป็นภาษาชวาชั้นสูง ซึ่งแผลงมาจากคำว่า ญาวา (jawa)แปลว่า นอก ซึ่งหมายถึงหมู่เกาะที่อยู่ในบริเวณรอบนอกของเกาะสุมาตรา ส่วนนักวิเคราะห์อีกกลุ่มหนึ่งให้ ความเห็นว่าน่าจะมาจากคำว่า เญ๊า-วา ในภาษาอาหรับแปลว่า ล่างหรือใต้ ซึ่งเป็นคำสมญานามที่ชาวอาหรับ ใช้เรียกกลุ่มชนแถบเอเชียตะวันออกเฉียงใต้โดยเฉพาะผู้ที่ตั้งถิ่นฐานอาศัยอยู่บริเวณหมู่เกาะมลายูโดยทั่วไปแล้วคำว่า ญาวี หมายถึงชื่อของตัวอักษรมลายูชนิดหนึ่งที่ชาวมลายู นิยมใช้เขียนเพื่อติดต่อสื่อสารกัน ไม่ใช่เป็นชื่อของภาษาตามที่บุคคล บางกลุ่มเข้าใจกัน
อักษร รูมี (Huruf rumi)
หรือ ได้แก่ ตัวอักษรที่ใช้เขียนในภาษามลายูชนิดหนึ่งได้มาโดยการเลียนแบบมาจากตัว
อักษรโรมันแล้วนำมาปรับเทียบ กับหน่วยเสียงที่มีอยู่ในภาษามลายู เชื่อว่าเริ่มมีการใช้หลังจากหมู่เกาะ
มลายู และแหลมมลายูตกเป็นอาณา นิคมของชาติตะวันตก ต่อมาอักษรดังกล่าวเริ่มมีบทบาทและเป็นที่นิยมใช้กันอย่างกว้างขวางจนกลายเป็น ตัวอักษรทางการของประเทศมาเลเซีย อินโดนีเซีย และประเทศบรูไนอย่างไรก็ตาม ถึงแม้ว่าตัวอักษรรูมีจะมีบทบาทเป็นที่นิยม อย่างกว้างขวางเพียงใด แต่ก็ไม่อาจจะทำให้ผู้ที่นิยมในอักษรญาวีจางหายตามไปด้วย โดยเฉพาะนักวิชาการหรือกลุ่มบุคคลที่สอนศาสนาและ
บุคคลทั่วไปซึ่งจะเห็นได้ตามโรงเรียนสอนศาสนา, ปอเนาะ, ตาดีกาและป้ายประกาศต่าง ๆ รวมถึงทางภาคใต
ตอนล่างของประเทศไทยด้วย ส่วนภาษามลายูที่ใช้กันตามพื้นที่ต่าง ๆ ในภูมิภาคอาเซียนนั้น ก็จะมีลักษณะที่แตกต่างกันบ้างเล็กน้อยตามค่านิยมและสำเนียงของแต่ละท้องถิ่นสำหรับภาษามลายูที่ส่วนใหญ่ใช้กันในพื้นที่จังหวัดชายแดนภาคใต้นั้น คนในพื้นที่จะเรียกกันว่าภาษามลายูปัตตานีหรือที่เรารู้จักกันในนามภาษามลายูถิ่น ซึ่งจะใช้ในการพูดคุยกันเท่านั้น ส่วนภาษาเขียนนั้น จะนิยมเขียนด้วยอักษรญาวีตามสำเนียงภาษากลางเป็นหลัก ดังนั้น เพื่อความสะดวกในการอ่านและ สะกดคำจึงขอนำเสนอด้วยระบบ คาราโอเกะ แต่ก่อนอื่นเรามาทำความเข้าใจเกี่ยวกับหลักการทักทายในภาษามลายูถิ่นกันเสีย
ก่อน
สมัครสมาชิก:
บทความ (Atom)